-door Mirjam Adriaans, foto's Ronald Rietman-
Plaats van handeling deze zaterdag is De Schalm in Westwoud, een eind reizen voor ons zuiderlingen, maar het blijkt de moeite meer dan waard. Zowel op het podium als achter de schermen zijn het muzikanten die ervoor zorgen dat de tweede editie van het Flat Mountain Festival op rolletjes verloopt en een waar feest van muzikale samenwerking wordt, met mooie sets van o.a. Yellofox en La Legiana, maar ook bijzondere gastoptredens.
In 2023 werd het eerste Flat Mountain Festival in Bergen op Zoom een succes. Maar het bleek toch wel een huzarenstukje te zijn voor de muzikanten, zowel organiseren als optreden. Dus spelen de organiserende muzikanten dit keer korte setjes in de kleine bovenzaal van De Schalm in Westwoud en worden collega's uitgenodigd om de grote zaal in te pakken. De line-up bestaat net als vorige keer voornamelijk uit muzikanten van eigen bodem, die vooral folk- en rootsmuziek ten gehore brengen en de ongeveer 350 bezoekers een (soms letterlijk) wel heel lekker warm gevoel bezorgen.
Letterlijk warm is het vooral in de bovenzaal, die af en toe uitpuilt van de bezoekers die een of meer van de korte setjes van de organiserende muzikanten van het Flat Mountain Collective willen meepikken. Daar trapt Dusty Stray het festival af op banjo, en dan voel ik me gelijk thuis als liefhebber van folk- en rootsmuziek. Hij is onder meer beïnvloed door Harry Smith, waarover hij later ook nog een korte boeiende lezing geeft. Over papieren vliegtuigjes, experimentele films en meer activiteiten van deze man, die toch vooral bekend is van de Anthology of American Folk Music (1952), een inspiratiebron voor de folkbeweging in Amerika in de jaren '50 en '60, waaronder Bob Dylan.
Daarna wordt Flat Mountain een wervelwind van activiteiten, het is onmogelijk om alles te zien, zo miste ik onder meer het optreden van Gitta de Ridder en een paar workshops, maar daartegenover staan heel veel mooie momenten. Ik neem een kijkje bij de mannen van Barnyard Tea, die een lekker potje bluegrass neerzetten en bij het Circle Singing van Bart de Win, die tussen zijn twee workshops door ook nog een fijn setje met Tip Jar speelt. Hij laat zijn cursisten op speelse wijze zien dat je met door hem ter plekke bedachte ritmes in 20 minuten een heel fraaie zangpartij kunt neerzetten.
Als ik later ook bij de workshop van NinaLynn binnenloop zit net iedereen op zijn telefoon te kijken, geen inspirerend beeld, maar het is wel een handig hulpmiddel bij het schrijven van liedjes natuurlijk.
Sophie Janna probeert een nieuw liedje, maar vergeet prompt de tekst, nou ja, dat krijg je als je een festival wilt organiseren terwijl je donders goed weet hoeveel werk dat is. Even later sluit iedereen haar in het hart als ze de traditional The Blackest Crow spontaan in duet doet met Rolf, die ze van de sessies in Mulligan's kent, en haar maatschappelijke betrokkenheid laat horen met Wees Gerust, een cover van Jeroen Kant (hmm, gelijk een tip voor een volgende editie van het festival?). Hier en daar mag meegezongen worden en kan het geleerde van de zangcursus gelijk in de praktijk worden gebracht.
Tussendoor is ook zangeres Carter Sampson (samen met Dusty Stray vormt zij de anderhalve Amerikaan in een volledig Nederlandse line-up) aan bod geweest op het grote podium. Ze overtuigt menig bezoeker met haar immer sterke soepele stem en bevlogen liedjes. De dame is nog op tour deze week, ga haar zien!
Janos Koolen heeft het druk deze dag, hij speelt eerst een paar nummers mee met Laurens Joensen, (die mooie albums maakte met Jeroen Jongsma en Steam Power, nog een leuke bandtip) om vervolgens in de grote zaal te spelen met NinaLynn, die alvast wat nieuw werk op het repertoire heeft (er loopt een crowdfunding voor haar te verschijnen conceptalbum To Flower, zie: https://www.voordekunst.nl/projecten/19978-conceptalbum-to-flower). Deze dame is in een paar jaar tijd uitgegroeid tot een sterke singer-songwriter met haar liedjes vol gevoel.
En dan is Janos nog niet klaar, want ook met Bertolf laat hij zijn mandoline volop spreken. En ja, er worden ook wat liedjes uitgeprobeerd die op Bluefinger deel twee komen (dat album wordt pas volgend jaar verwacht, het is nog niet af).
Een verrassing op het grote podium is Yellofox. De Haagse groep speelt 'folk met een rocky edge', vertelt frontman Marc Mosmans. Dus soms klinkt het stevig, hier en daar licht psychedelisch, maar steeds melodieus, een soort mix tussen de Engelse jaren '60 folkrock en de Amerikaanse westcoaststroming uit de jaren '70. Ik kende ze nog niet, maar deze boeiende akoestische set vol verhalen met cello, mandoline, gitaar en viool bevalt uitstekend.
Bij Dieter van der Westen krijgen we een smakelijk voorproefje van een stel hartstikke nieuwe liedjes, die samen met een schilderij gaan uitkomen vanaf dit najaar. En in een liedje over onvoorwaardelijke liefde wordt hij bijgestaan door de fraaie stem van Margot Merah, die net daarvoor een fijne set met haar eigen liedjes heeft neergezet onder begeleiding van Alan McLachlan op elektrische gitaar.
Bij de afsluiter in de kleine bovenzaal is niet zoveel publiek meer. Jammer, want Sean Gascoigne (die de hele dag prima werk geleverd heeft als geluidstechnicus) heeft nog een paar mooie verhalen in petto, die hij samen met zijn partner Jara (die eerder op de dag al speelde onder haar artiestennaam Lewin) ten gehore brengt. Jara (die ook in het Nederlands-Britse duo The Coo zingt) heeft een fijne heldere stem en samen zingen ze onder meer over de geboorte van hun dochter. En al is er niet veel publiek, ze zingen graag mee met wat oehtjes. En voor wie hem gemist heeft, zijn werk (met een uitgebreider instrumentatie en productie) is terug te vinden op Bandcamp.
Voor je het weet is het festival alweer voorbij, dat is zonder meer een goed teken, maar er is nog een laatste optreden in de grote zaal. In het Engels, Spaans, Catalaans of Italiaans (en zelfs een Nederlandstalig nummer over politiek) onder zeer aanstekelijke muzikale begeleiding bouwt La Legiana nog even een waar muzikaal feestje waarin de bezoekers als vanzelf worden meegesleept.
De muzikanten van het Flat Mountain Collective hebben wederom een prachtige editie neergezet van het Flat Mountain Festival. Een festival dat, net als in 2023, afgesloten wordt met bijna alle artiesten op het podium. En dit keer is er door Barnyard Tea zelfs een lijflied geschreven, dat in de finale uit tientallen kelen klinkt op het podium "I'm coming home to you, Flat Mountain". Volgend jaar weer dus? Dat lijkt er wel op als we de met luid gejuich ontvangen aangepaste tekst horen van Goodnight Irene, en dat is dan toch echt het allerlaatste liedje van deze prachtige dag.
