Naragonia Invites - The Guesthouse Sessions - Trad Records TRAD016
Waren we nog maar amper bekomen van het fraaie album Silentski, plofte de volgende plaat van Naragonia alweer op de mat. Het is echter geen 'gewoon' Naragoniageluid geworden, al is het heerlijke samenspel van Toon Van Mierlo en Pascale Rubens zeker goed te herkennen. Nee, dit keer hebben ze hun muzikale vakmanschap in dienst gesteld van een aantal gasten, muzikanten die ze vaak allang kennen, met wie ze in een enkel geval ook al talloze keren hebben samengespeeld, maar ze durven ook het experiment aan: voor het eerst klinkt er percussie bij de muziek van het duo en er is een heuse protestsong te horen, met een geheel onverwachte gast die niet uit de folkwereld komt.
Tien jaar geleden zag ik Pascale Rubens en Toon Van Mierlo live samenspelen in een bijzonder project met de groep Fernhill uit Wales. Van die prachtige samenwerking is destijds helaas geen album gemaakt, maar bij het bekijken van The Guesthouse Sessions, die plaatsvonden bij Studio Trad afgelopen voorjaar, kwamen de herinneringen daaraan weer bovendrijven en bedacht ik me dat het eigenlijk zonde zou zijn als van deze streams niet een album gemaakt zou worden. Het internationale publiek (niet alleen uit Europa, maar ook onder meer uit diverse Amerikaanse staten en Azië, Naragonia heeft fans over de hele wereld) was het met me eens, ze waren enthousiast en al snel waren er verzoeken om dit op plaat te zetten. Aangezien uit zo'n drie en een half uur materiaal van uitstekende opnamekwaliteit wel een mooie selectie te maken moet zijn werd al voor de laatste editie beloofd dat ze aan dat album zouden gaan werken en dus verscheen eind juli, nog geen jaar na de voorganger, het negende album van Naragonia: The Guesthouse Sessions.
Een bijzonder en luisterenswaardig album, zo blijkt als ik de schijf in de cd-speler leg. Uit alle zeven sessies is een tweetal nummers gekozen, Toon Van Mierlo en Pascale Rubens tekenden elk voor de helft van de composities. Sommige stukken stonden al op een album: Alio (Tandem, 2006), FC Burns (Janneke Tarzan, 2007), Tout Le Temps (Carabel, 2010), Biebzra en Amaris (Silentski, 2020). Voor en met de gasten zijn ze echter in een nieuw jasje gestoken. En wat klinkt Alio (dat al ouder is dan het duo, Pascale schreef het voor haar Naragoniatijd) toch heerlijk fris met Simon Leleux lekker subtiel op udu-achtige percussie en Tristan Driessens op de verleidelijke ud. De piano (Véronique Rubens) blijkt veelzijdig als deze de oorspronkelijke partij van de marimba niet alleen overneemt, maar zelfs verder verrijkt in Tout Le Temps of zich juist speels door de accordeons van Naragonia vlecht in het nieuwe stuk Jackie (door Toon geschreven voor de hond van de buren). En dan is er de basfluit (een instrument waar ik zonder meer een zwak voor heb) van Philippe Laloy op FC Burns, een van de melodieën die dit keer niet echt bedoeld zijn om op te dansen, maar wie dat wil kan er ongetwijfeld mee uit de voeten.
Laloy was ook al te horen op de voorganger, net als oude vriend Maarten Decombel, die uiteraard niet mag ontbreken op deze sessies, zijn dynamisch subtiele gitaarspel horen we dan ook terug op Biebzra (in gesprek met de fijne handtrom van Leleux, ondersteund door de accordeon van Toon en viool van Pascale). Na Silentski en enkele livestreams afgelopen jaar was het meer dan duidelijk dat Charlotte en Mathijs Van Mierlo de liefde voor muziek van hun ouders meegekregen hebben, zij waren dan ook te gast in de laatste sessie en blijken zich in nog geen jaar tijd alweer rap verder ontwikkeld te hebben. De stem van Charlotte klinkt al bijna volwassen en de trompet van Mathijs (die overigens meer van jazz houdt) kleurt heerlijk ontspannen in op The Swallow, een nieuw lied van Pascale, over de zwaluw die mogelijk bij hun huis een nestje bouwt.
De meest opvallende gast is echter Guy Swinnen, voor mij een onbekende naam, maar ooit waren alle Belgische tienermeisjes (waaronder Pascale als ik het goed begrijp) verliefd op hem. Hij speelde dan ook in een stoere rockband, The Scabs waren in de jaren '80 en'90 van de vorige eeuw heel populair bij onze zuiderburen. Ze kwamen hem tegen bij wandelingen, hij blijkt in de buurt te wonen en bereid om mee te doen met de Guesthouse Sessions. Op de plaat leent hij zijn vocalen aan We Map The Stars, met een tekst van Reineke van Hooreweghe. En het klikt wonderwel tussen zijn bruine randjes en de zachtgevooisde stem van Pascale, samen willen ze graag iets betekenen voor hun omgeving. Want dit is niet zomaar een mooi lied, het is een protestsong. De aanleiding is de geplande aanleg van een pijpleiding door het gebied waar zij wonen, maar het lied roept vanaf het begin vooral op tot bewustwording:
We set the goals
We clear our hearts
We taste the greed
Not knowing where we're headed
Not knowing how to care
Laten we hopen dat de bewoners van dit gebied nog heel lang mogen genieten van bos en natuur in hun omgeving.
Naragonia zou Naragonia niet zijn als er niet heel wat te dansen valt voor wie dat wil, toch is dit album veel meer gericht op luisteraars dan de voorgangers. Maar bovenal weet Naragonia met de gasten in The Guesthouse Sessions een heerlijke sfeer te creëren, waarbij verschillende stijlen en instrumenten zich mengen alsof ze voor elkaar gemaakt zijn.
Mirjam Adriaans
Het album The Guesthouse Sessions bevat een selectie van opnamen uit de streams, de sessies zijn alle zeven nog in zijn geheel te bekijken via de Facebookpagina van Naragonia of hun Youtubekanaal.