-door Loes van Schaijk- Aflevering gemist? Kijk dan even hier.
In deze aflevering ontmoeten Honza Bartošek en ik (Loes van Schaijk) Caolán O'Neill Forde en worden, als superhelden die zich omkleden in een telefooncel, The Celtic Link. Na ongeveer 4000 kilometer te hebben gereden van Praag naar Westport via Duitsland, Nederland en Engeland, staan we te popelen om een goede Guinness te drinken en onze mix van bluegrass, Ierse traditionele muziek en eigen werk te spelen voor een Iers publiek. Hoe gaan ze het vinden? Dragen we water naar de oceaan of zullen ze ons omarmen?
Castle on the hill
Ik ben twee keer eerder in Belfast geweest en ik vind het er heerlijk. Misschien omdat het me aan Rotterdam doet denken, een havenstad en een beetje ruig. Maar hoewel ik dacht dat ik de stad al grondig had verkend door de vele muurschilderingen te bewonderen en van de livemuziek in de pubs te hebben genoten, had ik geen idee dat er op een heuvel aan de rand van de stad een landhuis staat met een prachtig uitzicht. We kregen deze aanbeveling van een in Belfast geboren bezoeker van ons concert in het Torpedo Theater in Amsterdam en we waren er erg blij mee: de wandeling van Belfast Castle naar McArt's Fort is ronduit spectaculair.
Welcome to the Hotel California
Wat omhoog gaat, moet ook weer naar beneden komen... Van alle accommodaties die ik tijdens deze tour heb geboekt, waren er twee nogal twijfelachtig en één daarvan was in Belfast. Na een lang en moeizaam incheckproces kwamen we terecht op een plek waar verschillende dingen kapot waren en we ons niet helemaal veilig voelden. Uiteindelijk is er niets met ons of onze instrumenten gebeurd, maar het heeft me wel doen beseffen dat een rondreizende muzikant het zich niet kan veroorloven om als backpacker te reizen. A) Je wilt niet dat je instrumenten a.k.a. pensioen gestolen worden; B) om een goed optreden te kunnen geven, moet je ontspannen zijn; C) uren aan de telefoon hangen met de klantenservice om geschillen op te lossen terwijl je eigenlijk zou moeten werken of genieten van je kostbare vrije tijd is echt een verspilling van tijd en geld. Dus ik heb mijn les geleerd: de beste (want veiligste en goedkoopste) optie is om te overnachten bij mensen die je kent en vertrouwt, en anders moet je een degelijk ho(s)tel zoeken, zelfs als het wat meer kost.
Trad sessie in Madden’s Bar
Lichtelijk aangeschoten van alle Guinness die we moesten drinken (ahh, zielig!) terwijl we wachtten op de toegangscode voor onze B&B, gingen we naar Madden's Bar voor een trad-sessie. We waren er al eens eerder geweest, in 2022, naar een sessie geleid door Kevin McCullagh (fiddle), Aaron O'Hagan (uilleann pipes) en Fióna Ní Mhearáin (fluit). We hadden een heel leuk gesprek met Kevin en Fióna in januari tijdens Celtic Connections in Glasgow, waar Kevins avant-garde/trad-project Córas Trio de openingsact was voor Hawktail. Deze keer leidde Kevin de sessie met een andere violist, John, en waren we het grootste deel van de avond met z'n vieren.
Video: Córas Trio - George White's
Voor wie geen idee heeft waar ik het over heb: een “sessie” vindt plaats wanneer mensen samenkomen om muziek te spelen uit een publiekelijk beschikbaar repertoire dat aangeduid wordt als standards, instrumentals of tunes. Bluegrass sessies of “jams” ontlenen hun vorm aan jazz, waarbij de muzikanten om de beurt een solo improviseren terwijl de anderen hen ritmisch en harmonisch begeleiden. Voor mij zit het plezier van deze sessies in het wisselen van de rollen. Er kunnen variaties worden gemaakt in de melodie terwijl de harmonie vastligt. In trad (Ierse of Schotse traditionele muziek) of old-time (muziek uit de Appalachen) sessies is het andersom. De meeste muzikanten in de kring spelen dan gezamenlijk de melodie en kunnen daarbij begeleid worden door één akkoordinstrument (meestal gitaar, bouzouki of piano) wiens speler vrij is om akkoorden te improviseren zolang ze maar bij de melodie passen. Urenlang melodieën spelen kan je in een soort trance brengen en als je toevallig die ene gelukkige begeleider bent, is het de beste gehoortraining die je maar kunt wensen!
Where have all the folk clubs gone?
Als je “Ierland” zegt tegen een Europeaan van het vasteland, zullen hun enthousiaste reacties meestal verwijzen naar Guinness en vriendelijke mensen die “overal live muziek spelen”. Meestal bedoelen ze de sessies die ik eerder noemde. Ook betalen veel bars muzikanten om bekende pubsongs (op vol volume) te spelen voor mensen die actief meezingen of de muziek als behang beschouwen terwijl ze met hun vrienden een pint drinken. De wat serieuzere trad in Ierland is vrij competitief met tal van wedstrijden voor muzikanten en dansers. Maar waar kunnen de singer-songwriters heen? Is er in Ierland een publiek voor nieuw, eigen werk en verhalenvertellers? In Engeland vind je nog steeds folkclubs die zijn opgericht tijdens de folkrevival van de jaren 1960-70. In Ierland zijn deze een stuk moeilijker te vinden. Eén van de folkclubs in Noord-Ierland komt elke donderdagavond bijeen in het Sunflower Public House in Belfast. Hun formule: het eerste uur kan iedereen zich opgeven voor een “floor spot” en één nummer spelen, het tweede uur speelt de speciale gast een hele set. Het publiek betaalt een kleine toegangsprijs en wordt geacht aandachtig naar de muziek te luisteren, wat het voor de plaatselijke jeugd een stuk minder aantrekkelijk maakt dan de bar beneden en de drukbezochte biergarten, maar een genot voor de muzikant op het podium. Niemand brult naar je dat je Galway Girl moet spelen - je krijgt de kans om je verhaal te vertellen, die prachtige ballads te zingen waar in rumoerige bars geen plek voor is, naar de verhalen van anderen te luisteren, nieuwe muziek te ontdekken en cd's te verkopen, omdat mensen die naar folkclubs gaan er een punt van maken om de artiest te steunen. Ik hoop echt dat de jongere generaties het belang van deze instellingen zullen inzien en ze niet laten uitsterven, want ze hebben iets magisch.
Nu we het dan toch over “Galway Girl” hebben...
Onze volgende stop op 6 juni was het Galway Folk Festival in de gelijknamige stad, waar we een rendez-vous hadden met Caolán O'Neill Forde en op miraculeuze wijze transformeerden van het duo Loes & Honza in het trio Loes & The Celtic Link. Na drie weken mijn contrabas te hebben vervoerd, was het eindelijk tijd om hem aan het werk te zetten! Helaas konden we door ons schema geen van de andere artiesten zien (waaronder Fionn Regan, Daorí Farrell en The Scratch), maar we speelden wel voor het grootste publiek van onze tour tot nu toe: Monroe's Tavern zat helemaal vol. Het publiek was erg internationaal: we ontmoetten een groep amateurmuzikanten uit de VS die op een georganiseerde tournee waren met banjospeler Pete Wernick en mensen van zo ver weg als Nieuw-Zeeland en Australië. Misschien dat daarom vooral onze bluegrassnummers gewaardeerd werden, hoewel we ook een groot applaus kregen voor ons eigen nummer The Wind and the Water en een verzoek om onze coverversie van Beeswing uit te brengen op CD.
Doel bereikt: hallo Westport!
De hoofdtitel van deze serie tourverslagen geeft het belang aan van het Westport Folk & Bluegrass Festival in Westport, county Mayo, Ierland. De belangrijkste man van het festival, Uri Kohen, heeft een enorme positieve invloed op de Europese bluegrass-scene en een indrukwekkende verzameling truckerhoeden: toen we hem ontmoetten droeg hij er een met de tekst “Ik dacht dat Ariane Grande een font was”. Onze 7 weken durende tour begon met Uri die ons een plek gaf op zijn festival. Verder heeft hij ons voor ons de optredens in Sligo, Galway en Doolin geregeld en had hij mij voorgedragen voor het panel van het Universities Project symposium, gehost door Lee Bidgood op zaterdagochtend 7 juni.
Verhalen en liedjes
Ik ontmoette Lee bijna twintig jaar geleden voor het eerst, toen hij zijn promotieonderzoek deed naar bluegrass in Tsjechië, wat leidde tot het boek Czech Bluegrass: Notes From the Heart of Europe en de documentaire Banjo Romantika. Leuk weetje: Honza en ik vormden ons duo in 2019, toen we allebei Lee's Global String Band-cursus volgden aan de Charles University in Praag en waar hij ons geweldige tunes leerde zoals Liz Carroll's Lost in the Loop en het old-timey Jeff Sturgeon. Hij is een van de aardigste mensen die ik ken en een verfrissend ruimdenkende academicus die ook nog eens heel goed viool kan spelen. Toen hij zichzelf voorstelde, zei hij dat hij gewend is om “iets heel leuks te nemen en het saai te maken”, wat ik op een T-shirt voor hem wil laten drukken. Deze keer faalde hij echter, want het panel was helemaal niet saai. Sommige panelleden waren academici, alle panelleden waren muzikanten. Liam Purcell, Róisín Ní Ghallóglaigh, Kathleen Coker, Pete Ward, Lee en ondergetekende droegen elk bij aan het onderwerp “de liedjes die we spelen en de verhalen die we erover vertellen”. Ik was verrast om te merken dat mijn bescheiden bijdrage over authenticiteit en het imposter syndroom bij het spelen van rootsmuziek die niet direct overeenkomt met je persoonlijke achtergrond door bijna iedereen in de zaal werd gedeeld: het lijkt erop dat we met meer “buitenbeentjes” zijn dan ieder van ons beseft... En een grote groep van ons heeft nog uren nagepraat nadat het panel officieel voorbij was.
De craic in Peacock Lane
Een paar uur later vertrokken we naar Ballisodare in county Sligo voor een twee uur durende show in een erg leuke bar genaamd Peacock Lane, die bluegrassshows organiseert in samenwerking met het festival in Westport. De manager Andrew en vrijwillige geluidstechnicus John zorgden ervoor dat we ons welkom en op ons gemak voelden. De zaal stroomde al snel vol met mensen die kwamen zitten en luisteren en we trokken ook geleidelijk wat nieuwsgierige stamgasten van de bar aan. Andrew en John vertelden me allebei dat live muziekpodia het momenteel moeilijk hebben in Ierland, iets wat toeristen zich misschien niet altijd realiseren. Een podium bieden voor eigen werk vergt een financiële investering van het management en de steun van vrijwilligers. Ik heb diep respect voor degenen die niet opgeven in moeilijke tijden. Wie weet komt er binnenkort weer een revival aan...
Video: Loes & The Celtic Link live at Peacock Lane - The Wind And The Water
De craic in McCarthy’s
De volgende avond speelden we in McCarthy's bar in het bruisende epicentrum, de belangrijkste mijlpaal van onze tour: Westport! We werden verwelkomd door manager David en een volle zaal bestaande uit mensen die nieuwsgierig waren naar meer van onze originele nummers nadat ze ons hadden zien spelen op het Universities Symposium, mensen die hunkerden naar bluegrass en mensen die vooral zin hadden in een biertje en wat de Ieren "craic" (lol) noemen. Ik denk dat iedereen tevreden de bar verliet. We speelden Grace als toegift, een prachtige Ierse ballade die ik had geleerd nadat iemand in Westport erom had gevraagd toen ik daar speelde met Red Herring in 2019. Dat ineens de volledige bar het refrein met ons meezong was voor ons een nieuwe en krachtige ervaring.
Video: De hele bar zingt mee met Loes & The Celtic Link
Na onze show hadden we eindelijk de gelegenheid om deel te nemen aan het nachtelijke jammen dat altijd plaatsvindt in het Clew Bay Hotel tijdens het festival. We krikten onze endorfine levels op in een high-energy bluegass jam met leden van Blue Weed (Italië), Old Baby Mackerel (Engeland), en Liam Purcell en Cane Mill Road (USA). Holy moly, dat was een feest! Caolán voegde zich later ook bij een meer genreoverstijgende, groovy jam om de hoek en in de bar van het hotel waren tegelijkertijd een grote en een kleine old-time sessie aan de gang. Dit is de kracht van het Westport Folk & Bluegrass Festival: in plaats van rivaliteit tussen nichegenres is er ruimte voor alles en iedereen, kunnen alle muzikanten van de ene jam naar de andere zweven en naar huis gaan met nieuwe inspiratie en nieuwe vriendschappen.
We hebben deze week nog twee concerten in Ierland: Donderdag 12 juni in Paddy Quinn's in Ennis en vrijdag 13 juni op Doolin Folk Fest. Ik hoop je daar te zien en als dat te ver weg is voor jullie, hou dan vooral Folkforum in de gaten voor de volgende aflevering van ons tourverslag!
Wanneer: Donderdag 12 juni
Waar: Paddy Quinn, Ennis, co. Clare, Ierland
Wie/wat: Loes & The Celtic Link (eigen werk, bluegrass, trad)
Adres: 36 Upper Market St, Clonroad Beg, Ennis, Co. Clare, V95 HW72, Ierland
Tickets / info: https://www.instagram.com/paddy_quinns/
Wanneer: Vrijdag 13 juni
Waar: Doolin Folk Festival, Doolin, co. Clare, Ireland - The White Horse Stage
Wie/wat: Loes & The Celtic Link (eigen werk, bluegrass, trad)
Adres: Hotel Doolin, Fitz Cross, Doolin, County Clare, V95 DE2X, Ierland
Tickets / info: https://www.universe.com/events/doolin-folk-festival-13th-15th-june-2025-tickets-galway-VLCXRF
En nog een paar sfeerbeelden:
