-door Loes van Schaijk- Aflevering gemist? Kijk dan even hier.
Engeland: een land waar diversiteit hoog in het vaandel staat, overal tapijt ligt, het heel normaal is om met een vreemde een kletsplaatje aan te knopen, je rustig tussen de koeien en schapen mag wandelen (als je het hekje maar achter je dicht doet) en bier wordt geserveerd zonder schuimkraag. Deze aflevering van ons tourverslag gaat over hoe we niet naar Stonehenge gingen maar wel naar een cricketwedstrijd, optraden op een hippiefestival en in een Ierse club en waarom je op moet passen met de combinatie van brandende kaarsen en bodhráns.
Wat Nederlanders en Tsjechen gemeen hebben: we zijn zuinig
Maandag 26 mei om 6 uur lokale tijd drukt Don’t Worry, Be Happy (de wekker-jingle van Stena Line) ons met de neus op de feiten: de ferry is aangekomen in Harwich en het is tijd om op te staan! We hebben een paar vrije dagen in het vooruitzicht die we doorbrengen in en rondom het stadje Poole, graafschap Dorset. We zien dat het maar een héle kleine omweg is via Stonehenge en dat plaatst ons voor een serieus dilemma: is die berg stenen €30 entree waard? We hebben tenslotte in Nederland vorig week nog hunebedden gezien… Het merendeel van de forumgebruikers vindt Stonehenge een “underwhelming experience” en noemt de steencirkel in het nabijgelegen Avebury een goed (en gratis) alternatief, dus wij volgen dat advies op. En we waren tevreden!
… en we zijn niet van suiker
Na de eerste twee weken op tour prachtig weer te hebben gehad kwam het op dinsdag 27 mei met bakken uit de hemel vallen. Dat kon ons er niet van weerhouden om met de regenjas aan toch een wandeling langs het strand en door het historische stadscentrum te maken. Verder spelen we een paar potjes pool (we zijn immers in Poole) in café The Pottery. De Engelse variant is uitdagend: zowel de ballen als de pockets zijn kleiner dan we van de internationale versie gewend zijn. We zijn er uren mee zoet!
Jurassic Coast en Old Harry Rocks
De volgende dag straalde de zon weer, dus we besloten het pontje van Sandbanks naar Shell Bay te nemen en langs de Jurassic Coast naar Swanag te wandelen. De kalksteenformaties, Old Harry Rocks genaamd, maakten minstens evenveel indruk op ons als de hogere en beroemdere Cliffs of Moher in Ierland en ik kan me heel goed voorstellen dat dit voor veel Britten een favoriet vakantieoord is. Na een drankje bij de (absoluut terecht) landelijk beroemde en zeer drukbezochte pub Square and Compass namen we de dubbeldekker terug naar Poole. Het was een wilde achtbaanrit waarin onderweg aardig wat bomen werden gesnoeid door de bus er gewoon doorheen te rammen. Tot onze verbazing kostte dit avontuur maar een paar pond: een goed alternatief voor een attractiepark dus!
Landgenoten op onverwachte plekken
Honza en ik spreken dagelijks Tsjechisch met elkaar en gaan er in het buitenland automatisch vanuit dat niemand ons kan verstaan. Groot was dus ook onze verbazing toen de eigenaren van Crusty Bread Artisan Bakery in het Tsjechisch onze bestelling kwamen brengen. Marcel en zijn vrouw Martina zijn niet alleen ontzettend vriendelijk maar maken ook de beste koffie die we op deze tour geproefd hebben. Ze komen oorspronkelijk uit Nový Jičín, hebben lang in Amerika gewoond en zijn uiteindelijk in Engeland neergestreken. De volgende dag raakte ik na ons optreden aan de praat met een vrouw uit het Limburgse “witte stadje” Thorn, niet ver van waar ik opgegroeid ben en een plek die ik zeker aan Honza moet laten zien bij ons volgende bezoek aan Nederland. Het is een kleine wereld!
The Big Freezone: een paradijsje verstopt in het bos
Ons volgende optreden hadden we te danken aan Rob Clamp, die we in 2022 voor het eerst ontmoetten tijdens Sofia Singer Songwriter Fest in Bulgarije en waar we sindsdien goed bevriend mee zijn. Rob won in 2022 de eerste prijs en ik de tweede; in 2023 viel ook de “Dutch nightingale” Nina Lynn in de prijzen. Rob is een zeer professionele en charmante singer-songwriter met een stem die aan Jason Isbell doet denken en een geheel eigen stijl van gitaarspelen met elementen van fingerstyle en slap.
Video: Rob Clamp - Climbing on Rooftops
Het festival The Big Freezone, waar zowel wij als Rob een set mochten spelen, lag ergens verstopt midden in een bos nabij Wimborne-Minster in Dorset. Stel je een kruising voor tussen Buitenkunst, een yogaretreat, een tuinfeest en Lowlands, waarbij “bewust” en “verantwoord” sleutelwoorden zijn. Drugs en alcohol zijn verboden en om afval te minimaliseren neemt iedereen zijn eigen bordjes en bestek mee. Even weg van de rat-race en consumptiemaatschappij, die kans krijg je niet zo vaak.
Go Hawks!
De volgende dag namen Rob en zijn ouders ons mee naar een cricketwedstrijd van de Hampshire Hawks tegen Essex. Britser dan dat wordt het niet! Het was de eerste keer in mijn leven dat ik een sportevenement in een stadion meemaakte en ik kan nu met trots zeggen dat ik de regels enigszins begrijp. Een paar indrukken:
• In tegenstelling tot voetbal is een cricketwedstijd een familievriendelijke belevenis;
• Het woord “wicket” is zoiets als “smurf” en kan meerdere dingen betekenen;
• Traditioneel cricket duurt 5 hele dagen, T20 is de meer flitsende versie die 3 uur duurt;
• Het is net zo interessant om te kijken naar de “batters” (die slaan) als naar de “bowlers” (die gooien) en de “fielders” (die vangen);
• Een cricketbal is keihard en de spelers in het veld worden geacht deze met hun blote handen te vangen. Het is dus geen spel voor muzikanten…
The Brian Boru
Op zaterdag 31 mei reden we samen met Rob naar het noorden voor een dubbelconcert in de oudste Ierse club van Engeland: The Brian Boru in Ashton-in-Makerfield, een klein stadje tussen Liverpool en Manchester. Het verschil tussen club en pub is de nadruk op gemeenschap. The Brian Boru werd opgericht in 1889 door een groep Ierse migranten die de oversteek hadden gemaakt op zoek naar werk en het is vandaag de dag vooral een ontmoetingsplek voor 2e en 3e generatie Ieren in Engeland. Het was dan ook geen verrassing dat vooral ons Ierse repertoire hier goed werd ontvangen!
Keltische connecties in Liverpool
Zondagochtend namen we afscheid van Rob, at Honza in een tea room zijn eerste scone met clotted cream en hoefden we maar een klein stukje te rijden naar Liverpool. Daar hadden we afgesproken met piper/fluitiste Ellen McGovern en multiinstrumentalist Ben Truman, twee zeer getalendeerde muzikanten die Honza dit jaar bij Celtic Connections in Glasgow had ontmoet. We waren al eens eerder een dagje in Liverpool geweest, maar het is een totaal andere ervaring om van locals een rondleiding door de stad te krijgen. Zonder Ellen en Ben hadden we bijvoorbeeld nooit de beroemde urinoirs van The Philharmonic Dining Room ontdekt (waar ook vrouwen even naar mogen kijken als ze van tevoren maar netjes aankloppen), of de hippe kroeg-in-een-kerk St. Peter’s Tavern.
Video: Ellen McGovern - Wards Jig / Helvic Head
The Green Man sessie
Liverpool is een echte muziekstad en dat voel je in alles. Ze melken hun Beatles-verleden helemaal uit, in bijna elke kroeg staat een broodmuzikant Wonderwall te spelen en iedereen wil weten wat voor instrument er in je koffer zit. Er is bijna elke dag van de week wel ergens een Ierse/Schotse trad-sessie. Ellen en Ben leiden twee van deze sessies: op zondagen in The Green Man op Lark Lane en op dinsdagen in The Red Lion op Slater Street. Wij hebben aan de sessie in The Green Man meegedaan. Deze sessie is gemoedelijk en inclusief, hoewel ze de grens trekken bij 4 bodhráns (oef!). Die kunnen namelijk aardig wat geweld veroorzaken, vooral als ze er ook nog enthousiast bij op de maat meestampen. Op een gegeven moment hoorde ik “BONK!” en zag ik hoe de bodhránist in zijn haar wreef en de violist zijn instrument inspecteerde. Het bleek dat er een brandende kaars van een tafel af was gedenderd en er spetters waren beland op het hoofd van de bodhránist, de viool en op mijn gitaarkoffer. Honza en ik vonden dit nogal verontrustend, maar verder speelde iedereen rustig door. Na afloop hoorden we dat er elke week wel een kaars of een pint van een tafel afdreunt: Ellen en Ben hebben zelfs een tune gecomponeerd met de titel Wax on Eamon.
Video: Barry Jones - Hide the Sausage
The Monday Club
Op aanbevelen van Rob hebben we meegedaan aan The Monday Club, een open mic in de legendarische Cavern Pub (ook weer iets met the Beatles) op Matthew Street, die al 14 jaar wordt geleid door Ian Prowse. Het zat bomvol en het niveau was erg hoog, dus we waren blij dat men goed reageerde op onze korte set en aardig wat mensen achteraf om een visitekaartje kwamen vragen. Ook het volume en het tempo waren hoog: de speakers knalden elke keer dat de gitaarkabel omgeprikt werd, en dat schijnt erbij te horen. De enige regel van The Monday Club is dat je alleen maar eigen werk mag spelen; dat was voor ons geen probleem en maakte het juist interessant genoeg om tot het eind te blijven. Jong en oud, man en vrouw, van fluisterliedjes tot punk, alles kwam voorbij en de sfeer was uitstekend. Het ene moment brulde iedereen enthousiast Where’s My Fucking Sausage, You Bastard?! mee met Barry Jones, die wekelijks zijn hit Hide the Sausage komt zingen; het andere moment werden emotionele gedichten voorgedragen over Gaza en over de recente autoaanslag op Liverpool-voetbalsupporters.
Next stop: Ireland!
Op het moment van schrijven zitten we op de veerboot van Liverpool naar Belfast en breekt het Ierse hoofdstuk aan. Wie weet tot ziens bij één van onze optredens, of anders over een week weer hier op Folkforum voor het volgende verslag!
Wanneer: Donderdag 5 juni, 21:00
Waar: Sunflower Public House, Belfast, Noord-Ierland
Wie/wat: Loes & Honza te gast bij Sunflower Folk Club (eigen werk, bluegrass, folk)
Adres: 65 Union Street, Belfast, BT1 2JG, Noord-Ierland
Tickets / info: http://www.sunflowerbelfast.com/sunflower-live-music/
Wanneer: Vrijdag 6 juni, 19:00
Waar: Galway Folk Festival, Galway, Ierland - The Tavern Stage
Wie/wat: Loes & The Celtic Link (eigen werk, bluegrass, trad)
Adres: Monroe’s Tavern, 14 Dominick St Upper, Galway, H91 WD2H, Ierland
Tickets: Ons concert is gratis. Kaarten zijn te koop voor het hele weekend, per dag, of per (headliner-)concert.
Meer info: https://galwayfolkfestival.com/free-events/
Wanneer: Zaterdag 7 juni, 10:00
Waar: Westport Folk & Bluegrass Festival, Westport, Co. Mayo, Ierland - Town Hall
Wie/wat: Loes neemt deel aan het panel van “The Universities Project” Symposium tijdens Westport Folk & Bluegrass Festival
Adres: Westport Town Hall, 816 Main Rd, Westport, MA 02790, Ierland
Tickets: Gratis
Info: https://www.westportfolkandbluegrass.com/2025/01/the-universities-symposium/
Wanneer: Zaterdag 7 juni, 21:00
Waar: Peacock Lane, Ballisodare, co. Sligo, Ierland
Wie/wat: Loes & The Celtic Link (eigen werk, bluegrass, trad)
Adres: Unit 12, Ballisodare Town Centre, Ballisodare, Co. Sligo, Ierland
Tickets/ info: https://www.facebook.com/people/Peacock-Lane-Ballisodare/100095289240900/
Wanneer: Zondag 8 juni, 20:00
Waar: Westport Folk & Bluegrass Festival, Westport, co. Mayo, Ierland - McCarthy’s
Wie/wat: Loes & The Celtic Link (eigen werk, bluegrass, trad)
Adres: Quay St, Cahernamart, F28 T201 Westport, Co. Mayo, Ierland
Tickets: Gratis
Info: https://www.westportfolkandbluegrass.com/