David Olney
David Olney
David Olney: kippevel en pit
- door Henk -
Folkwoods heeft de afgelopen twee edities al relatief veel aandacht geschonken aan Amerikaanse singer/songwriter-muziek. Het Eindhovense folkfestival verwende haar publiek met mensen als Cheryl Wheeler, Ray Wylie Hubbard, Thad Beckman en Myshkin. De invloed van programmeur Ad van Meurs (The Watchman) was onmiskenbaar.
Nu Van Meurs zich teruggetrokken heeft, laat organisator Tinus Kanters dit genre niet links liggen, tijdens de derde Folkwoods-edtitie op 9, 10 en 11 augustus. Naast een gigantische batterij aan voornamelijk keltische groepen en -solisten, moderne snelle swingende jigfolk en Vlaamse top in de vorm van 't Kliekske en Flip Kowlier, zet Kanters met het boeken van Ad van der Veen, Ygdrassil en The Very Girls/The Watchman een behoorlijke vertegenwoordiging van vaderlandse americana-top op het podium in het sfeervolle Philips van Lenneppark.
En alsof dat nog niet genoeg is komt daar nu op het scheiden van de markt nog een écht grote naam uit de VS bij: David Olney, soulbrother van de overleden Townes Van Zandt. Man van verhalende anekdotes en indringende voordrachten.
Introvert
Olney is zo'n typische introverte amerikaanse singer/songwriter. Bij het schrijven van zijn songs maakt het hem niets uit wat het publiek ervan vindt.
Hoe groot hun naam ook is, deze muzikanten draaien er hun hand niet voor om - slechts gewapend met een gitaar - in een rokerige kroeg voor een klein publiek op te treden. En Olney is zo'n topper. „Ik schrijf liedjes, ook al luistert niemand ernaar. En als er dan nog mensen zijn die het weten te waarderen, vind ik dat prima.", zei hij ooit. Zijn jeugdliefde Brenda Lee en Steve Young onder anderen namen composities van hem op. Het countrypubliek zal Olney eerder kennen als schrijver van liedjes waarmee bijvoorbeeld Emmylou Harris scoort, zoals het nummer 1917 op de cd die ze vorig jaar samen met Linda Rondstadt maakte.
1917 is een prachtige song over de Wereldoorlog 1, die onwillekeurig doet denken aan de beste teksten die de Vlaming Willem Vermandere aan WO 1 wijdde. Olney vertolkte nog geen jaar geleden dit kippevel-nummer tijdens het kleinschalige singer/songwriter-festival The Naked Song in Gemert. Voor een aandachtig publiek van zo'n honderd man zong hij zijn prachtige verhalende liedjes in een bluesy folk/country-jasje, terwijl hij zich knap tokkelend op gitaar begeleidde.
Denk niet dat Olney zich beperkt tot rustige ballads. Af en toe schiet deze vijftiger ook uit zijn slof, als hij weer even terugkeert naar zijn vroegere rockroots. Zang vanuit zijn tenen, maar de gitaar gilt niet meer zoals ooit met de groep X-Rays waarmee hij destijds enkele rockplaten opnam. "Nee, geen herrie meer," besloot hij, toen hij zich vervolgens in Nashville vestigde.
Olney werkte daarna toe naar een repertoire met hoofdzakelijk fraaie ingetogen liedjes, die hij afwisselt met vlotte enigszins onpersoonlijker rock en blues. „Blues is een prima gegeven voor een 'dark song', terwijl jazz meer geschikt is voor iets luchtigers", vindt Olney. Robert Johnson, Howlin' Wolf, Otis Redding, gospel en Townes Van Zandt noemt hij als zijn voornaamste inspiratiebronnen.
Natuurlijk heeft Olney als singer-songwriter ook een flink aantal cd's op zijn naam staan. Aan de live-cd's is te zien dat hij iets heeft met ons land. In '94 verscheen er al eens een cd 'Live in Holland' en onlangs kwam daar weer een in Nederland opgenomen live-cd bij: 'Women Across The River', die goed ontvangen is in de gespecialiseerde muziekbladen.
Zie ook:
programma
korte info over groepen en foto's
interviews met en/of meer uitgebreidere artikelen over:
Waterson:Carthy
Shantalla
Ad Vanderveen
Shooglenifty
Lecker Sachen
DJ Wizard
't Kliekske