Recensie donderdag 23/01/03
De geciteerde meningen komen van onze eigen FF-recensenten Henk en Sjak, van de recensenten van het Brabants Dagblad: René van Peer en Paul Geerts. Bovendien citeren we uit recensies van Ton Maas in De Volkskrant.
12.30 uur, lunchconcert, kleine zaal 013:
Eva de Roovere & Derry De Mol (Be)
FF-Henk: …Kijkt die mooie Eva de zaal in en zegt: Die meneer daar met dat Witte haar en dat baardje, waar ken ik u toch van? Ze had het tegen mij. In een grote zaal met honderden mensen kun je dan nog net doen of je dat niet in de gaten hebt. Maar nu met slechts twintig anderen om me heen, kon dat niet. "Van Gent misschien", stotterde ik, "Van de Handelsbeurs", voegde ik er aan toe. "Ah ja, maar ik heb u al vaker gezien, volgens mij bent u een echte folky", zegt ze. Gelukkig leidt ze daarna de aandacht naar een ander onderwerp door te zeggen dat in het theater De Handelsbeurs gelijktijdig met Tilburg ook een festival loopt met dezelfde artiesten. Terwijl ze het concert hervat schieten er allemaal antwoorden door mijn hoofd die ik beter had kunnen geven. Waar ken ik u van? Nou Eva dat is al van lang geleden. Mijn naam is Adam… Of: Wist U niet dat ik een stalker ben… Maar nee, zo ad-rem ben ik niet. Na het concert word ik door een onbekend echtpaar van achter in de vijftig aangeklampt. "Ik begrijp dat u hier alles van weet. Is deze muziek ook op cd te krijgen?" Min of meer per ongeluk waren ze bij dit lunchconcert terecht gekomen en nu zijn ze helemaal verkocht. Ik vertel over Oblomov, over Hamdalaye, over Kadril. Ja, Kadril daar had mevrouw wel eens van gehoord, maar meneer niet. Folk, ze zullen er zeker meer naar gaan luisteren….
…Ook nog even iets over het concert: De verwachtingen waren hoog gespannen nadat we dit stel al gezien hadden tijdens de opening van het nieuwe Gentse theater De Handelsbeurs. En het imponeerde opnieuw. Wat een intimiteit. Poëtische teksten, fraai gezongen en knap op gitaar begeleid. Mooi in z'n kleinheid. Afwisselend met hier en daar een knipoog. Is 't singer-songwriter, folk, of is 't kleinkunst? De teksten zijn in ieder geval belangrijk. Zoals de bewerking van Tucker Zimmermans Oregon (ooit speciaal voor Derroll Adams geschreven). In De Mols interpretatie een knap nummer over Afrikanen op asiel-tocht via de kanaaltunnel naar Engeland. Of het nummer Op 'n Hoopje met de intrigerende zinsnede:
Op wat hoop je
dat je morgen net zo gelukkig wordt als Lady Di.
Fraai was ook het nummer Later de we reeds kenden van de de Oblomov-cd. Het zou mooi zijn als De Roovere en De Mol deze Kleine Blote Liedjes op cd zouden vastleggen…
20.30 uur Theater De Vorst:
Tom America festivalproject 'Terra di Sienna' (NL)
René van Peer in het Brabants Dagblad: ...Een van de onvolprezen kinderprogramma's van de VPRO is 'Een Goede Vraag'. Antwoorden die kinderen geven op een bedrieglijk eenvoudige vraag worden daarin vlotweg achter elkaar gemonteerd. Niet alleen levert dat een bont geheel op aan uitspraken, vaak wordt het ritme zo aanstekelijk, dat de woorden muziek worden. Het concert van Tom America (...) riep het programma onmiddellijk voor de geest. America 's benadering van het gesproken woord was even innemend en muzikaal... ...Hij liet het stuk, Terra di Siena , voorafgaan door oudere composities die hij via het zelfde procédé gemaakt had - de teksten zijn antwoorden op vragen die hij mensen gesteld heeft. Zo vroeg hij Tilburgers naar een reactie op de namen van de verschillende jaargetijden, vroeg hij Amsterdammers waar ze aan dachten bij het woord water, en mensen uit Oostende en Dover wat ze zagen als ze naar meeuwen keken. Heel mooi was zo te volgen hoe hij zich ontwikkeld heeft. In oudere stukken stonden opmerkelijke klanken en ritmes voorop, Meeuwen en Terra di Siena waren op muziek gezette poëzie. Maar het bleef muziek. Ook al door de manier waarop de vijf overige musici hun melodieën weefden rond de woorden en zinsneden die America uit zijn sampler speelde. Meestal was de muziek luchtig. Met viool, altviool, cello, gitaar en elektrische piano klonk het sextet uitgesproken licht, zeker wanneer de strijkers aan hun snaren plukten...
...Gezongen door de bejaarde signora Baglioni was het Sienese volkslied Piazza del Campo een roerend hoogtepunt en sluitstuk van Terra di Siena (...) Wat je hoorde waren alledaagse mensen met alledaagse ideeën. America maakte er muziek van, en gaf hen zo vleugels...
Ton Maas in de Volkskrant: ...elk jaar wordt de definitie van folk verder opgerekt. Dit keer met een onwaarschijnlijk valse uitvoering van De herdertjes lagen bij nachte, gezongen door een hoogbejaarde Tilburgse (overigens onlangs overleden, Henk red.FF) en begeleid door drie strijkers, gitaar en piano. Het riep associaties op met de zwerver uit Jesus' Blood Never Failed Me Yet van Gavin Bryars....
19.30 uur grote zaal 013:
The Watchman (Nl)
FF-Sjak: …Voor veel te weinig publiek speelde hij met een originele mix van country, blues en folk. Behalve geniaal gitaarspel en ironische liedteksten, waarin het deep south gevoel, uit de zuidelijke staten van the States, Brabant in gezogen wordt, is vooral rust, die de liedjes uitstralen, de overtreffende trap….
FF-Henk: …Jammer dat Ad van Meurs met zijn Watchman voor zo'n matig gevulde zaal moet beginnen. Voor het podium is het helemaal leeg op een enkele cowboyhoed na. De dertigers en veertigers hebben zich op de krukjes en stoeltjes rond de tafeltjes gehesen en lurken rustig verder aan hun pilsjes. Toch speelt de band goed. Ik heb ze al vaker gehoord en ook beschreven, maar telkens valt me weer iets nieuws op. Zoals het mondharmonica-spel van Ankie Keultjes achter de knoppen. Of de hoge kwaliteit van het gitaarspel van Stephan Jankowski. Ad van Meurs is duidelijk gewend om voor een klein publiek te spelen. Een van de bezoekers vertelt The Watchman gehoord te hebben in het Bredase Chassé-theater voor slechts zeven bezoekers. Dat zegt allemaal niks over de kwaliteit. Een David Olney draait zijn hand ook niet om voor een concert voor slecht twintig man, weet ik. En Townes van Zandt destijds idem dito. Ad van Meurs is óók goed. Hij speelt het repertoire van zijn jongste cd Carnival of Circumstance. Amerikaans/Europese folk, vaak verstild, maar ook tgv-doordenderend of loom bluesy. Dan hoor je opeens Ad's lekkere bottleneckspel, of dat van zijn kanjer-gitarist in Illegal Love. Als hij een iets country-achtiger dansje speelt komt de cowboyhoed ook aan zijn trekken aan gaat huppend heen en weer...
20.30 uur kleine zaal 013:
Chitlin' Fooks (Nl)
FF-Sjak: …Pascal Deweze (Metal Molly, Sukilove) is een natuurtalent. Een Vlaamse John Lennon met een portie Alex Chilton en Gram Parsons eraan toegevoegd. Zet daar Carol van Dijk (Bettie Serveert) naast, maak van haar een mengpot van Emmylou Harris en Lucinda Williams, en Chitlin' Fooks is geboren. De mooiste liedjes vloeien uit twee gitaren en uit mooie lichthese en soulvolle zangstemmen. De akoestische liedjes waaieren diverse kanten in; soms pop, soms country, soms folk, maar altijd aangrijpend bezwerend. En om een moord voor te plegen, zo mooi…
Paul Geerts in het Brabants Dagblad: … Dat de muzikale erfenis van de Verenigde Staten tot een boeiende eigentijdse interpretatie kan leiden, bleek uit de vertolking van Chitlin' Fooks…
FF-Henk: …Carol van Dijk (Bettie Serveert/akoestische gitaar en zang) en Pascal Deweze (ex-zanger van de Belgische groep Metal Molly/akoestische gitaar en zang) hadden andere begeleiders thuis gelaten. Het werd een mooi rustig concert met twee fraai bij elkaar kleurende stemmen…
21.00 uur grote zaal 013:
Heather Myles (VS)
FF-Sjak: … Blond, een zwarte zonnebril, een cowboyhoed achter het drumstel, en te veel belegen en traditionele country&western. Mooi, bezwerend? Mwah. Voor de liefhebbers, misschien. Maar het rodeogevoel, de stijgende paarden, en een op hol geslagen kudde vee ontbrak aan het geheel. Een paar rustig grazende koeien, meer was er niet te ontdekken. Jammer dus….
Paul Geerts in het Brabants Dagblad: … Heather Myles, schurkte met haar galmende stem nadrukkelijk tegen gepolijste Nashvillecountry aan. Maar tekstueel, en een enkele keer muzikaal, is ze te controversieel om daar voet aan de grond te krijgen. Toch had juist haar optreden een grote opkomst gerechtvaardigd, want Tilburg kent een behoorlijke countryscene die ongetwijfeld oor had gehad voor de fraaie pedalsteel en de soms huilende klanken. Want daarin blinkt Myles uit. Ging ze een tandje sneller, dan werd het te nadrukkelijk hoempapa…
22.00 uur kleine zaal 013:
Stacey Earle & Mark Stuart (VS)
FF-Sjak: …Het vrolijke gedans, het grappige gegniffel, het zonnigste gehuppel, en het meeslepende gezang van de reïncarnatie van Pikki Langkous, zonder staartjes, en het krachtige gitaarspel komt over als een godsgeschenk. Zelfs broer Steve kan er een puntje aan zuigen. Wat Stacey en Mark doen? Ach, noem het Americana, noem het folk, noem popliedjes, maakt allemaal niet uit. In de kleine zaal flikte dit duo het keer op keer het publiek te verrassen en de vrolijke deuntjes verlichten zelfs de donkerste dagen. Een juichend en klappend publiek smeekte om een toegift. En die kwam er…
Paul Geerts in het Brabants Dagblad: … Als een bakvis wipte Stacey Earle van het ene op het andere been. Een guitige, ondeugende lach op het gezicht, het hoofd draaiend om de microfoon. De verschijning van Stacey Earle (de zus van Steve) op zich was een hoogtepunt van de eerste avond van het International Folkfestival (…) Van country gleden ze naar rhythm & blues, van folk naar rock; slechts gewapend met twee microfoons en twee gitaren. Bijtijds zorgde het repertoire voor koude rillingen, maar ook relativeren kan het tweetal als geen ander. De echtelieden lachten met elkaar, daagden elkaar en het publiek uit en vertelden prachtige verhalen die een stukje Amerika in Tilburg brachten. En plotsklaps volgde een traan, die alles weer in perspectief plaatste…
22.30 uur grote zaal 013:
The Hillbilly Boogiemen (VS)
FF-Sjak: … Door het uitlopen van het concert van Stacey Earle & Mark Stuart maar een klein stuk van Hilbilly Boogiemen meegepikt. Maar ook deze Hank Williams tribute was om vingers en duimen bij af te likken!…
Paul Geerts in het Brabants Dagblad: … Puristen. Dat zijn ook de jongens van de Hillbilly Boogiemen, die de avond afsloten met een eerbetoon aan Hank Williams. Met onder meer viool, contrabas en banjo legden ze moeiteloos bloot waarom Williams een belangrijke schakel is tussen country en rock en roll. En de Nederlanders deden het op virtuoze wijze. Maar zonder al te veel fantasie….