De tarantella verovert Tilburg
Het Eindhovens Dagblad publiceerde de volgende recensie van de hand van onze eindredacteur Henk. Voor deze site schreef Henk een uitvoeriger nabeschouwing.
Als de tarantula bijt, ben je er geweest. Er bestaat slechts één remedie tegen deze
giftige spin: dansen als een gek. De Italianen doen dat op de tarantella.
De innemende Ambrogio Sparagna ontlokte deze duivelse, rauwe en authentieke dansmuziek aan zijn handzaam diatonisch accordeonnetje, een Castagnari-organetto met 8 bassen en 21 melodieknoppen.
Sparagna groeide uit tot dé gevierde man van het International Folk Festival Tilburg. Zijn energieke razendsnelle spel, gekoppeld aan een komische link naar de commedia dell'arte, maken dat Tilburg hem nog lang zal heugen. En dan niet enkel de festivalbezoeker, maar ook de duizend scholieren, die afgelopen week theater De Vorst op z'n kop zetten tijdens de schoolconcerten die hij daar gaf.
Met Riccardo Tesi had Tilburg nog zo'n onnavolgbare Italiaanse accordeonist in huis. Met zijn band speelde hij een wonderlijke mix van folk en jazz vol meeslepende zang, inventieve percussie, subtiel gitaarspel en een lyrische sax. Professionele muziek mét beleving.
Tesi's aanpak is representatief voor folk van nu: wars van conventies en inventief gebracht door hoog opgeleide muzikanten. Zoals het akoestisch spelende Vlaamse Ambrozijn, met speelse creatieve en warme interpretaties van oude muziek. Of de overduidelijk in Russische traditie gewortelde mysterieuze symphonische jazzrock van The Farlanders. Spannender kan folk niet klinken, of het zou het experimentele klanktapijt moeten zijn van Troissoeur in samenwerking met rockgitarist Jean-Marie Aerts.
De jonge Canadese band Rant Music viel op met een mix van ska, underground, reggea, country, folk en funk. Dan hoorde je de Deftones, dan weer Bush of Nirvana. Dit alles gespeeld met een intensiteit die associaties opriep met 16 Horsepower. Deze folkrock van de toekomst is grensoverschrijdender dan die van de vorige eeuw. Die beperkte zich tot een aanstekelijk simpele combinatie van folk met rock, zoals The Levellers op het grote 013-podium ten overvloede bewezen.
Mooie stemmen (het thema-instrument van het festival) waren er op vrijwel elk moment: de stevig rockende sensuele Mercedes Peón, het herfstige geluid van Ludo Vandeau in Ambrozijn, de dromerige Eliza Carthy, de bloedstollende intimiteit van Eva de Roovere, de vitale ontwapenende Bulgaarse Galina Durmushliyska, het grappige heliumstemmetje van Stacey Earle (zus van Steve) en Heather Myles in een weliswaar te platte country-sound. Wat de Italiaanse Lucilla Galeazzi met haar stem deed was knap, maar haar zang heeft zich ontwikkeld tot iets té kunstzinnige stemacrobatiek.