Organisatie weer niet beloond
- door Paul -
Organisatie weer niet beloond. Helaas moet dat de trieste conclusie zijn na deze aflevering van het in artistiek opzicht zeer geslaagde festival. Het publiek liet het (weer) afweten. "Mijn" festival begon op vrijdag met een lunchconcert van het Catalaanse duo "Pomeda". Voor een handjevol toeschouwers brachten zij een amusante set waarbij traditionele Catalaanse muziek een stevige injectie kreeg door toegevoegde beats. Vocaal zeer matig, instrumentaal af en toe verrassend.
De aanwezigheid van een reportage-team van "stoorzender" Omroep Brabant bleek irritatie op te wekken. Voor het concert werden achteloze bezoekers al lastig gevallen door een vragenstelster (journaliste wil ik in dit verband liever niet ge- bruiken) die iets wilde weten over het "E.O.-gehalte van folkmuziek". Ook ondergetekende: te verbouwereerd om adequaat te kunnen reageren op deze onzinvragen.
Het reportage-team vond het ook nodig om tijdens het concert van "Pomeda" een item achter de muzikanten op het podium te maken. Schaamteloos!
"Casa Italiana" op vrijdagavond kende 2 echte hoogtepunten. Ricardo Tesi en Banditaliana zag ik ruim een jaar geleden in Vredenburg maar was nu nog beter in vorm. Zeer hechte band bracht vooral nummers van de laatste CD "Thapsos". (o.a. het prachtige "Largo Waltzer"). Prachtige set met tarantella's, walsen maar ook luisterfolk (bijv. "Thapsos"). Ik was zeer onder de indruk van de superieure percussionist!
In een overvolle kleine zaal speelde knoppenvirtuoos Ambrogio Sparagna en band in korte tijd de zaak plat in een set met tarantella's en saltorella's. Ik kwam helaas niet verder dan de deuropening en heb daarom nauwelijks iets van het concert gezien.
Hoogtepunt van de avond was het concert van Lucilla Galeazzi. Wat een geweldige stem heeft die vrouw. Daarnaast nog een persoonlijkheid op het podium. Alles in de hand. Ook de band, die volledig in haar dienst speelt. In die band o.a. Antonio Ramous op (elektrische) cello die allerlei geluiden uit dit instrument toverde (tot blaasinstrumenten toe). Ook hier weer zeer smaakvolle percussie (Massimo Cusato). Echt kippevel kreeg ik bij het nummer "Per Sergio" over haar vriend die ze verloor bij de terroristische aanslag op het treinstation van Bologna. Ook haar toegift "Bella Ciao", beetje uitgekauwd nummer, kreeg in haar vertolking met wisselende tempi en volume opnieuw glans. Overigens ook alle waardering voor het publiek. In het verleden bleek 013 niet altijd de juiste plaats voor luisterfolk. Nu wel. Men kon zitten en de grote bar was gelukkig gesloten.
Ik was niet erg gecharmeerd van Nuova Compagnia Di Canto Populare. Een overdaad aan snaren op het podium (gitaren, bouzouki, mandoline) en een zangeres die in het eerste gedeelte niet "gestemd" was.
Op zaterdag de "Celtic Connection". Ik had me erg verheugd op het optreden van "Rag Foundation" die met de CD "Minka" indruk heeft gemaakt. Zeer teleurstellend. Van de sublieme, ingetogen luisterfolk bleek niets meer over. Die bleek te zijn ingeruild voor slappe folk-rock. Zanger Neil Woollard deed zijn uiterste best de zaal op te jutten maar dat bleek energieverspilling.
Een tweede teleurstelling vormde "The Levellers". Ik veronderstel dat die band vanwege commerciële redenen naar Tilburg is gehaald. Onbegrijpelijk dat dit plichtmatig musicerend, belegen gezelschap nog zo'n schare fans weet te mobiliseren. De groep slaagt erin zichzelf maar te blijven herhalen. Geen spoor van vernieuwing of bezieling. Daarnaast ook nog misplaatst arrogant. Ik begrijp dat er omwille van de financiën concessies gedaan moeten worden bij het programmeren van een festival. Misschien had overwogen moeten worden om "The Levellers" een aparte avond te geven (zoals in het verleden The Dropkick Murphy's).
Hoe het ook kan bewees Rant Music (voorheen McGnarley's Rant). Geweldige punk/powerfolk van een gezelschap bloedfanatieke Canadezen. Zeer energiek. Een zanger die in stijl heel erg doet denken aan frontman David Eugene Edwards (16 Horsepower) en een ritme- sectie om de vingers bij af te likken. Eén van de ontdekkingen van het festival.
Tot slot "New Folk Adventure". Het Belgische "Neeka" zag ik vorig jaar op "Dranouter" waar ze geen potten kon breken. Dat lag anders in Tilburg. In een zeer gevarieerde set (intieme songs, jazz-achtige stukken en heuse country) vond ik haar een aangename verrassing. Een hele goeie band met sterke blazerssectie en prima gitarist. Minpunt: fantasieloos drumwerk met irritant getik.
In de Kleine zaal stelde Wè-nun Henk haar nieuwe mini-Cd "Rum" voor. De groep bleek nog niet vertrouwd met het materiaal. Het was te zien dat elk groepslid hard aan het werk was maar van een echt groepsgeluid was geen sprake. Verkrampt, aarzelend en erg voorzichtig. Wat meer lef en overtuiging is gewenst. Overigens ook een wat betere geluidstechniek. Die bleek hier wel erg zacht afgesteld.
Farlanders was de twee grote verrassing van het Festival. Symphonische folk met ijzersterke zang van Inna Zhelannaya en Sergey Starostin. Donkere, mystieke muziek met een niet voor de hand liggend instrumentarium. Zware elektriek (met name 6 snarige bas/gitaar), drums/percussie en een heel arsenaal aan blaasinstrumenten. Vocaal deed het me denken aan Baba Yaga en aan de Dimitry Potrowski singers. Geweldig concert.
Vernieuwing pakt niet altijd goed uit. De "new wave klezmer" van Oi-Va-Voi deed hier en daar denken aan de Transsylvanians maar een overdadig gebruik van dub en breakbeats maakte hun concert voorspelbaar. Het geluidsnivo bereikte hier overigens af en toe een onaanvaardbaar hoog nivo.
Altijd goed voor iets nieuws is Troissoeur. Nu hadden ze rock gitarist Jean-Marie Aerts als gast uitgenodigd en het resultaat was een mengeling van eigenzinnige folk en blues-rock. Ik vond het zeer de moeite waard. Ook wel goed om te zien dat de groep de act met de "gewaden" inmiddels achter zich gelaten heeft. Ik hoorde warempel ook een Engelstalig nummer. Voor velen helaas "een brug te ver".
In de kleine zaal ging het er vervolgens heel wat rustiger en subtieler aan toe bij het concert van Elisa Carthy en haar begeleiders. Ondanks stemproblemen zorgde een zeer ontspannen en humorvolle Carthy voor stemming. Daarbij had ze drie niet misselijke begeleiders meegenomen (Spiers, Boden en ?) die alle ruimte van haar kregen om te excelleren. Een hele mooie uitvoering van "10.000 miles" (met "music for a found harmonium" als geïntegreerde opening) was het hoogtepunt. Veel terechte bijval voor Carthy en begeleiders.
Afsluiter Debout sur le Zinc, de verrassing van vorig jaar, sloot het festival af in de grote zaal. Fantastische band waar de spelvreugde van af spat. Het geringe aantal toe- schouwers leek ze in het geheel niet te deren. Er gebeurt van alles op het podium. Muzikanten die door elkaar heenlopen en voortdurend lijfelijk contact hebben. Een bassist die bereid is echt tot het uiterste te gaan en die getuige zijn uiterlijk na het concert, en geweldige fysieke prestatie leverde. En dan natuurlijk de muziek. Niet onder een noemer te vangen. Walsen, klezmer, Jiddisch: het komt allemaal voorbij in een tempo dat je naar adem doet snakken. Het publiek lustte er wel pap van.
Na twee toegiften werd het festival besloten met overbodige toespraakjes.
Niet beloond dus, de festvalorganisatie. Maar wat kun je nog meer doen? Ik ken niet veel festivals die zoveel kwaliteit tegen een redelijke prijs bieden. Elk jaar slaagt men er in te zorgen voor verrassingen. Natuurlijk is het onmogelijk om dit op deze manier vol te houden. Sponsoring en subsidiëring van dit Festival is dringend gewenst. Subsidieverstrekkers die nu plotseling niet thuis geven dienen op hun verantwoordelijkheden gewezen te worden.
Dit Festival verdient elke ondersteuning vanwege haar eigenzinnigheid en haar educatieve arbeid (schoolconcerten) Commerciële concessies naar een jeugdig publiek, zoals hier en daar gesuggereerd, tasten het karakter van het festival aan. De echte liefhebber zit echt niet te wachten op nog meer "Levellers". Constante kwaliteit is het handelsmerk van Tilburg. Laten we zuinig zijn op dit, met afstand, beste Festival dat we in Nederland hebben.