Hier citaten uit de omvangrijke Standaard-recensie waarin Michiels op elke van de 11 cd's ingaat:
Chris Rea -. ,,Blue guitars'' - Edel/V2
...137 liedjes, meer dan 50 foto's en illustraties, 11 cd's en evenveel kunstwerkjes, een dvd, uitgebreide historische informatie: als we het begrip magnum opus dan toch uit de kast halen, laat het dan voor dit unieke EarBook van Chris Rea zijn....
...Chris Rea, was dat niet die gladde yup van ,,Josephine'', ,,On the beach'' en andere kabbelende hits uit de jaren tachtig? Inderdaad, maar sinds de man de dood in de ogen heeft gezien, is hij resoluut een andere weg ingeslagen. Met de release van Stony road in 2002 wist hij de bluesliefhebbers en de vakpers te bekoren. Reden genoeg om zijn liefde voor de blues tot op het bot uit te diepen. Elk van de elf cd's behandelt een periode of een stroming, van de oertijd van de blues tot Motown en seventiespop. Nochtans zingt Chris Rea uitsluitend eigen nummers, die hooguit af en toe verwijzen naar bekend materiaal. Vooral op de eerste platen resulteert dat in een prachtig muzikaal universum dat reikt van de Afrikaanse kusten tot diep in de Amerikaanse binnenlanden. En dat in een superieure klankkwaliteit...
...Op het eerste album Beginnings exploreert Rea de wortels van de blues, zowel muzikaal als inhoudelijk. De klank van Afrikaanse instrumenten als de kora en de fluit vloeit organisch over in het geluid van banjo's en akoestische gitaren, zodat bij momenten een haast mystieke sound ontstaat. (...) Country blues evoceert de beginjaren van de échte blues. We horen krakend vinyl, Rea's diepe, doorrookte stem, een mondharmonica, slepende gitaren en tokkelende banjo's. (...)
I'VE learned from Taj Mahal, Senegal and Satchmo '' zingt Chris Rea op de derde plaat, Louisiana & New Orleans . We horen dixieland en second line ritmes, maar ook jankende cajun, door Rea zeer geloofwaardig vertolkt in het Frans. (...) Op Electric Memphis blues gaat de band voluit elektrisch. (...) ,,Texas blues'' is een veel zachtere plaat, een voorafspiegeling van wat later country zou worden, en nog later country rock. Je zou zweren dat Ry Cooder in de buurt was, of Gram Parsons. Maar het is 'Blind Willie' (Johnson) die ons allemaal geïnspireerd heeft, zingt Chris Rea. ,, You made us see what we can only dream about. " (...) De meest herkenbare, populaire blues staat op Chicago blues . B.B. King zou zich met plezier in de jamsessies gemengd hebben, ook al primeert het ritme hier op de solo's. (...) De zevende plaat is een verzameling van Blues ballads en valt na de opwinding en de variatie van wat we tot nu toe gehoord hebben veeleer saai uit. Chris Rea is plots een nachtclubzanger geworden en laat zich begeleiden door een drummer die haast uitsluitend de borsteltjes hanteert. Romantische zielen zullen door de fragiele saxofoonklanken vast ontroerd worden, maar een volledige cd van dit soort nummers is wat van het goede te veel. (...) Ook Gospel, soul & motown bevat ballades, naast nummers die op de hitalbums uit de jaren tachtig hadden kunnen staan. Maar op deze achtste plaat staan ook onvervalste soulsongs opgesmukt met kora-klanken. (...) CELTIC & Irish blues begint met een lang uitgesponnen instrumentale compositie - Mark Knopfler goes folk - en die melancholische vibraties doordringen het hele album. We herkennen traditionele Engelse wijsjes, een flard Pogues, vioolklanken die zich rond het gitaarwerk strengelen, Chris Rea die wegdroomt en terugdenkt aan zijn kinderjaren. Ook dat is de blues.(...) ,,Screw you and your deep blue sea'': het is de opvallendste titel op de tiende plaat, een verwijzing naar Rea's verleden als succeszanger. Latin blues omvat zowel reggae (het beklemmende protestlied ,,Hey gringo'') als rumba (het al even schrijnende ,,Immigration blues''), bossanova, salsa, cha-cha-cha en echo's van flamenco, en dat allemaal à la Rea, telkens weer met dat rasperige stemgeluid, eerlijke en poëtische teksten, wijze observaties van een man die weet wat het leven te bieden heeft. Een verrassende collectie van zeer aanstekelijke nummers.(...) Dat geldt eigenlijk ook voor 60's & 70's , een verzameling stevige hitsongs zoals Chris Rea die ooit in gedachten moet hebben gehad, maar door omstandigheden nooit zo heeft kunnen uitvoeren. ,,Got to be moving'' is zijn ,,You really got me'', ,My baby told me'' zijn ,,My girl'', ,,Yes I do'' zijn ,,What a fool believes'', en zo roept iedere track herinneringen op aan grote popklassiekers. Maar in essentie zijn het wel allemaal blues natuurlijk, zoals Chris Rea die op wonderlijke wijze doet herleven. Opus magnum, tour de force, pièce de résistance : in het Nederlands schiet ons voor Blue guitars alleen het woord meesterwerk te binnen...